نگاه عـلـقـمه خـندیـد و در سجـود افـتاد           همین که سایۀ سروش به روی رود افتاد

قـدم به آب که زد موج موج طوفان شد           عـروس آب بـه پـای مــهِ وجـود افــتـاد

عطش ز رنگ نگاه و لبـش نمایان بود           به یـاد یـارِ غـریـبی که تـشـنه بود افتاد

دو دست پر شده از آب را ز هم وا کرد           بـلـور آب ز دستی که می‌گـشـود افـتـاد

لـبـان خـشک به «الله اکـبر»ی تر کرد           ادب چـشیـد زبانـش که در شهـود افـتاد

به دست مشک و به دل شوق آب آوردن           ولی چه حیف، که مشکش در آن حدود افتاد

چه صحنه‌ها که ندیـدند نهـر و نخلستان           دو دست خیس عـلـمدار را که زود افتاد

کمی جلوتر از آن تیر و جسم صد چاکش           و ضربه‌ای به سرش خورد تا که خُود افتاد

طنـین نالـۀ «ادرک اخـا»ش جـاری شد           دگر به خـیـمه نیـامد عـمو، عـمود افـتاد